Ho, stop! Dit is generatie 2. Heb je generatie 1 nog niet gelezen? Klik dan hier.
Julia
Deel 1
Ik ga meteen voor de spiegel staan nadat ik de kaarsjes heb uitgeblazen. In mijn moeders klerenkast vind ik ergens een elastiekje waarmee ik mijn haar in een soort staart doe. Net als mijn moeder heb ik een slag in mijn haar, bijna krullen. Dan doe ik nog wat mascara op mijn wimpers, en wat oogpotlood en dan ben ik klaar.
Zo. Ik ben best tevreden met het resultaat, al zeg ik het zelf. Nu nog even terug naar de gasten, die zo weg gaan, en dan kan ik gaan slapen om morgenochtend meteen naar de schoonheidssalon te gaan.
Zo. Ik ben best tevreden met het resultaat, al zeg ik het zelf. Nu nog even terug naar de gasten, die zo weg gaan, en dan kan ik gaan slapen om morgenochtend meteen naar de schoonheidssalon te gaan.
Als de gasten weg zijn stap ik in bed. Mijn bed, waar ik zo vaak in geslapen heb. Maar dit is de laatste keer. Morgen ga ik naar de schoonheidssalon en dan ga ik op zoek naar een huis. Of een stuk grond waar ik mijn huis kan laten bouwen.
Ik slaap bijna meteen. Ik kan niet wachten tot morgen. Eindelijk op mezelf gaan wonen, mijn eigen leven beginnen.
Ik slaap bijna meteen. Ik kan niet wachten tot morgen. Eindelijk op mezelf gaan wonen, mijn eigen leven beginnen.
De volgende morgen wordt ik rond 9 uur afgezet bij de schoonheidssalon. De salon is zeker nog niet open, er is nog niemand. Nou, dat wordt dan wachten. Ik ga buiten op een bankje zitten en laat de zonnestralen op mijn gezicht vallen. Heerlijk, die ochtendzon. Hij is nog niet zo fel rond deze tijd, dus is het heerlijk om in de zon te zitten.
Dan moet ik opeens denken aan een paar jaar geleden, toen ik hier was om een tattoo te laten zetten. Alleen werkte de tatoeëerder niet echt mee, die vond me te jong. Eigenlijk ben ik daar nu wel blij om. Als ik erover nadenk, vind ik tattoo's eigenlijk spuuglelijk.
Dan moet ik opeens denken aan een paar jaar geleden, toen ik hier was om een tattoo te laten zetten. Alleen werkte de tatoeëerder niet echt mee, die vond me te jong. Eigenlijk ben ik daar nu wel blij om. Als ik erover nadenk, vind ik tattoo's eigenlijk spuuglelijk.
Ik zit daar ongeveer een halfuurtje, als de styliste binnenkomt. Ik volg haar naar binnen en vraag om een make-over. 'Ga maar op die verhoging staan, dan zullen we kijken wat we gaan doen.' zegt ze. Braaf doe ik wat ze zegt.
'Oké, wat wil je ongeveer?' vraagt ze. 'Iets dat niet al te saai is,' antwoord ik. 'Het mag best een béétje sexy zijn.' de styliste knikt. 'Maar vooral ook niet te hoerig!' voeg ik er snel aan toe.
'Oké, wat wil je ongeveer?' vraagt ze. 'Iets dat niet al te saai is,' antwoord ik. 'Het mag best een béétje sexy zijn.' de styliste knikt. 'Maar vooral ook niet te hoerig!' voeg ik er snel aan toe.
'Ik weet precíés wat je bedoelt!' zegt de styliste. Ze rommelt wat in een kast. 'Hier, trek dit eens aan,' zegt ze en ze geeft me een stapeltje kleren. Mijn oog valt op een stukje panterprint-stof. Hm, dat wordt wat. De styliste wijst me de pashokjes en ik kleed me om. Even later ga ik weer voor de spiegel staan.
Woooo, wat is dit? Het lijkt wel of ik zo rechtstreeks van de Wallen ben komen lopen. Nou oké, zo erg is het ook weer niet, maar dit zou ik nooit aandoen.
'Eh... dit is niet precies wat ik in gedachten had...' stamel ik. 'Het is... niet helemaal mijn smaak.' De styliste kijkt me onderzoekend aan en plukt wat aan mijn rokje. 'Wacht maar af, over een paar maanden zijn slangenprint knielaarzen met minirokjes he-le-maal in!' zegt ze en ze maakt een weids handgebaar. Ja, als je op de Wallen werkt, denk ik weer duister.
Woooo, wat is dit? Het lijkt wel of ik zo rechtstreeks van de Wallen ben komen lopen. Nou oké, zo erg is het ook weer niet, maar dit zou ik nooit aandoen.
'Eh... dit is niet precies wat ik in gedachten had...' stamel ik. 'Het is... niet helemaal mijn smaak.' De styliste kijkt me onderzoekend aan en plukt wat aan mijn rokje. 'Wacht maar af, over een paar maanden zijn slangenprint knielaarzen met minirokjes he-le-maal in!' zegt ze en ze maakt een weids handgebaar. Ja, als je op de Wallen werkt, denk ik weer duister.
'Mag ik zelf eens kijken wat je hebt?' vraag ik dus maar. De styliste kijkt een beetje chagrijnig, maar ze knikt toch.
Ik snuffel tussen de talloze topjes, ontelbare broeken en rokjes en honderden (zo lijkt het) jurkjes. Dan valt mijn oog op een rode, glimmende stof. Hm, rood, daar hou ik van. Ik pak het en zie dat het een jurkje is. Er hoort zo te zien ook een riem bij. 'Mag ik dit eens passen?' vraag ik aan de styliste. Nog steeds met een beetje een humeurig gezicht knikt ze.
'Kijk, dit bedoel ik!' zeg ik als ik het aan heb en in de spiegel kijk. 'Hm, ja, het is wel oké...' zegt de styliste. Zo te zien vind ze het niet zo leuk dat haar advies in de wind geslagen wordt. Maar dat kan me niet schelen. Ik spring weer van het blok af en zoek naar een paar pumps. Als ik ze gevonden heb kijk ik tevreden in de spiegel. Ja, dit is wat ik zoek.
Ik snuffel tussen de talloze topjes, ontelbare broeken en rokjes en honderden (zo lijkt het) jurkjes. Dan valt mijn oog op een rode, glimmende stof. Hm, rood, daar hou ik van. Ik pak het en zie dat het een jurkje is. Er hoort zo te zien ook een riem bij. 'Mag ik dit eens passen?' vraag ik aan de styliste. Nog steeds met een beetje een humeurig gezicht knikt ze.
'Kijk, dit bedoel ik!' zeg ik als ik het aan heb en in de spiegel kijk. 'Hm, ja, het is wel oké...' zegt de styliste. Zo te zien vind ze het niet zo leuk dat haar advies in de wind geslagen wordt. Maar dat kan me niet schelen. Ik spring weer van het blok af en zoek naar een paar pumps. Als ik ze gevonden heb kijk ik tevreden in de spiegel. Ja, dit is wat ik zoek.
Maar mijn moeder denkt blijkbaar anders over mijn outfit. Want zodra ik thuis kom om mijn nieuwe outfit te laten zien, kijkt ze me kritisch aan en begint verontwaardigd te praten. 'Julia, wat is dít?'
'Ehm, mijn nieuwe jurkje?'
'Dat bedoel ik niet. Waarom is het zo kort? Ik mag dan oud zijn, maar dit kan echt niet! Ik kan je onderbroek bijna zien!'
'Mam, dit is hartstikke hip hoor! Dat zei die styliste zelf nog. Ik vind het mooi.'
'Nou, ik niet. Hier ga je toch niet mee over straat?' Mijn moeder lijkt zo zeker van haar zaak, dat ik toch nog maar een keer in de spiegel kijk. En ook al wil ik het niet toegeven, eigenlijk vind ik dat ze gelijk heeft.
'Oké, mam, je hebt gelijk. Ik ga wel terug naar de schoonheidssalon en dan ga ik andere kleren uitkiezen. Tot zo,' zei ik en gaf haar een knuffel.
'Ehm, mijn nieuwe jurkje?'
'Dat bedoel ik niet. Waarom is het zo kort? Ik mag dan oud zijn, maar dit kan echt niet! Ik kan je onderbroek bijna zien!'
'Mam, dit is hartstikke hip hoor! Dat zei die styliste zelf nog. Ik vind het mooi.'
'Nou, ik niet. Hier ga je toch niet mee over straat?' Mijn moeder lijkt zo zeker van haar zaak, dat ik toch nog maar een keer in de spiegel kijk. En ook al wil ik het niet toegeven, eigenlijk vind ik dat ze gelijk heeft.
'Oké, mam, je hebt gelijk. Ik ga wel terug naar de schoonheidssalon en dan ga ik andere kleren uitkiezen. Tot zo,' zei ik en gaf haar een knuffel.
Mijn nieuwe outfit vind ik eigenlijk nog leuker dan het jurkje, en m'n moeder vindt het ook goed. Maar nu is er wel iets belangrijkers dan wat kleren: Ik ga verhuizen!
Omstebeurt geef ik iedereen een dikke knuffel. Mijn kleine zusjes liggen boven in hun wiegjes te slapen, maar die had ik ieder al een dikke zoen gegeven.
Als ik Jake omhels, stribbelt ie een beetje tegen, maar laat het dan toch toe. 'Doei, broertje!' zeg ik. Hij lacht en geeft me een speelse stomp. Alex doet hetzelfde.
Maar mijn moeder heeft alweer tranen in haar ogen. 'Mijn kleine meisje, het huis uit,' snift ze. 'Wat gaat de tijd toch snel...' Ik geef haar een zoen. 'Mam, doe niet zo dramatisch. Ik ga naar de andere kant van de stad, niet de andere kant van de wereld!' Ze lacht door haar tranen heen. 'Je hebt gelijk, ik stel me aan, Wat is dat toch de laatste tijd met mij? Ik huil om alles...' Ze houdt me nog even heel stevig beet en laat me dan los. En als laatste is mijn vader aan de beurt. Ik heb altijd een goede band met hem gehad. Ook hij krijgt een dikke knuffel. 'Zorg goed voor jezelf, meisje.' glimlacht hij. 'En waag het niet ons te vergeten als je eenmaal een man hebt!'
Omstebeurt geef ik iedereen een dikke knuffel. Mijn kleine zusjes liggen boven in hun wiegjes te slapen, maar die had ik ieder al een dikke zoen gegeven.
Als ik Jake omhels, stribbelt ie een beetje tegen, maar laat het dan toch toe. 'Doei, broertje!' zeg ik. Hij lacht en geeft me een speelse stomp. Alex doet hetzelfde.
Maar mijn moeder heeft alweer tranen in haar ogen. 'Mijn kleine meisje, het huis uit,' snift ze. 'Wat gaat de tijd toch snel...' Ik geef haar een zoen. 'Mam, doe niet zo dramatisch. Ik ga naar de andere kant van de stad, niet de andere kant van de wereld!' Ze lacht door haar tranen heen. 'Je hebt gelijk, ik stel me aan, Wat is dat toch de laatste tijd met mij? Ik huil om alles...' Ze houdt me nog even heel stevig beet en laat me dan los. En als laatste is mijn vader aan de beurt. Ik heb altijd een goede band met hem gehad. Ook hij krijgt een dikke knuffel. 'Zorg goed voor jezelf, meisje.' glimlacht hij. 'En waag het niet ons te vergeten als je eenmaal een man hebt!'
Net op dat moment komt de taxi aanrijden die me naar mijn nieuwe, eigen stekkie zal brengen. Ik zwaai nog naar mijn familie tot ik ze niet meer kan zien, en zij zwaaien terug. Dan gaat de taxi een bocht om en verdwijnt mijn ouderlijk huis uit het zicht.
Mijn nieuwe leven is begonnen.
Mijn nieuwe leven is begonnen.
Deel 2
De taxichauffeur heeft me afgezet bij het pad dat naar mijn nieuwe huis leidt. Of tenminste, naar wat mijn nieuwe huis gaat worden. Want nu is het nog een kaal stukje grond, weliswaar op een hele mooie plek, maar het blijft leeg.
Mijn gedachten dwalen tijdens het korte wandelingetje af naar het mooie stukje strand, waar straks mijn huis komt te staan. Nu kan ik het nog niet zien, maar als ik over de heuvel ben, heb ik zometeen een weids uitzicht over de hele baai.
Toen ik de plek zag, was ik meteen verkocht. Hier zou mijn droomhuisje komen te staan, waar ik een gezin ga stichten.
Mijn gedachten dwalen tijdens het korte wandelingetje af naar het mooie stukje strand, waar straks mijn huis komt te staan. Nu kan ik het nog niet zien, maar als ik over de heuvel ben, heb ik zometeen een weids uitzicht over de hele baai.
Toen ik de plek zag, was ik meteen verkocht. Hier zou mijn droomhuisje komen te staan, waar ik een gezin ga stichten.
Hier is het. Het enige wat er al staat, zijn een brievenbus en een vuilnisbak. Hier moet nog veel gebeuren, maar gelukkig hoef ik dat niet zelf te doen. Over een uurtje arriveren de bouwvakkers, die voor mij in een paar dagen een huisje uit de grond gaan stampen. Het enige wat ik hoef te doen, is in de tussentijd in een tentje slapen dat een eindje verderop staat, en als ze klaar zijn met bouwen, mijn huis inrichten.
Na een paar dagen is het zover: ik kan in mijn nieuwe huis gaan wonen! Het staat op het strand, op een soort palen. Als het dan springvloed is, en het water komt eventueel tot aan mijn huis, dan richt het alsnog geen schade aan.
Mijn moeder had me weleens verteld dat toen ze net in Sunset Valley kwam wonen, ze maar geld had voor één muurtje en een koelkast, een bed, een krakkemikkig stoeltje en een wc. Zo heeft ze weken geleefd, vertelde ze me. Totdat ze genoeg geld had verdient en een piepklein huisje kon laten bouwen. Ze heeft me alleen nooit verteld waaróm ze daar ging wonen, als ze maar zo weinig geld had... maar wat ben ik blij dat ik zo niet hoef te leven!
Mijn moeder had me weleens verteld dat toen ze net in Sunset Valley kwam wonen, ze maar geld had voor één muurtje en een koelkast, een bed, een krakkemikkig stoeltje en een wc. Zo heeft ze weken geleefd, vertelde ze me. Totdat ze genoeg geld had verdient en een piepklein huisje kon laten bouwen. Ze heeft me alleen nooit verteld waaróm ze daar ging wonen, als ze maar zo weinig geld had... maar wat ben ik blij dat ik zo niet hoef te leven!
Ik heb net genoeg geld overgehouden om mijn huis toch redelijk comfortabel in de richten. Weliswaar alleen met de hoognodige spullen, zoals een wc, bed, koelkast en nog wat dingen, maar ik kan er voorlopig wel mee vooruit. Als ik maar snel een baan vind en geld ga verdienen.
In het huis zit trouwens ook een soort hobby-kamertje. Daar staat de beeldhouwwerkbank die ik van thuis heb meegenomen, zodat ik, als ik niks te doen heb, lekker kan beeldhouwen. De schildersezel heb ik trouwens ook meegenomen van thuis, die staat nu buiten op de veranda van mijn slaapkamer.
In het huis zit trouwens ook een soort hobby-kamertje. Daar staat de beeldhouwwerkbank die ik van thuis heb meegenomen, zodat ik, als ik niks te doen heb, lekker kan beeldhouwen. De schildersezel heb ik trouwens ook meegenomen van thuis, die staat nu buiten op de veranda van mijn slaapkamer.
Ik heb nu niet zo veel te doen, omdat de krant pas morgen komt, dus kan ik pas morgen de vacatures een gaan bekijken. Daarom besluit ik maar te gaan beeldhouwen. Ik merk dat ik er steeds beter in wordt. Nadat ik een kleien beeld heb afgewerkt, begin ik met bijtel en hamer in een stuk hout te hakken. Om me heen komen steeds meer houtsnippers te liggen, en langzamerhand wordt het blok hout kleiner en kleiner.
Langzamerhand begint het ruwe stuk hout vorm te krijgen. Er verschijnt een liggend dier, met een lange staart met een pluim er aan, en wilde manen rond zijn kop. Dan maak ik de kop van de leeuw, want dat is het, nog iets gedatailleerder, en dan is hij klaar.
Net op dat moment wordt er aangebeld.
Net op dat moment wordt er aangebeld.
Het is een oudere vrouw, die me bekend voorkomt. Alleen kan ik even niet bedenken waarvan...
'Hallo,' zegt de vrouw, als ik de deur opendoe. 'Toen ik hier net mijn wekelijkse avondwandeling maakte, zag ik dat er een huis stond wat ik nog niet eerder had gezien. Dus dacht ik: laat ik die mensen maar eens welkom heten in de buurt! Ik ben Blair Wainwright.'
'Julia Smith,' zeg ik en schud haar de hand. 'Maar wacht eens... u bent een oude vriendin van mijn moeder! Ik had u helemaal niet herkend...'
'Julia? De dochter van Charlotte? God, wat zie je er anders uit! Je haar en je kleren...'
Ik glimlach. 'Ja, ik weet het. Maar blijft u anders mee-eten? Ik wou net beginnen met koken!'
'Gezellig, kind, dan kunnen we lekker kletsen.' zegt Blair en ik ga haar voor naar binnen.
'Hallo,' zegt de vrouw, als ik de deur opendoe. 'Toen ik hier net mijn wekelijkse avondwandeling maakte, zag ik dat er een huis stond wat ik nog niet eerder had gezien. Dus dacht ik: laat ik die mensen maar eens welkom heten in de buurt! Ik ben Blair Wainwright.'
'Julia Smith,' zeg ik en schud haar de hand. 'Maar wacht eens... u bent een oude vriendin van mijn moeder! Ik had u helemaal niet herkend...'
'Julia? De dochter van Charlotte? God, wat zie je er anders uit! Je haar en je kleren...'
Ik glimlach. 'Ja, ik weet het. Maar blijft u anders mee-eten? Ik wou net beginnen met koken!'
'Gezellig, kind, dan kunnen we lekker kletsen.' zegt Blair en ik ga haar voor naar binnen.
Ik besluit een lekkere maaltijdsalade klaar te maken. Gezond en best goedkoop, want ik moet toch zuinig zijn... Ik heb niet zo veel geld over, en heb nog geen baan.
Ik pak de ingrediënten uit de koelkast en leg alles op een plank, zodat ik het fijn kan snijden. Dit is de eerste maaltijd in mijn nieuwe huis, denk ik ineens.
Ik pak de ingrediënten uit de koelkast en leg alles op een plank, zodat ik het fijn kan snijden. Dit is de eerste maaltijd in mijn nieuwe huis, denk ik ineens.
Samen eten we de salade op, die best goed smaakt, al zeg ik het zelf. We praten over van alles, maar vooral over mijn ouders. 'Je vader en moeder zijn ook jarig geweest, toch?' vraagt Blair op een gegeven moment. 'Klopt,' antwoord ik. 'Maar ze vierden het allebei niet en wilden ook niet dat ik daarvoor de werkzaamheden aan mijn huis moest missen. Ze zeiden dat ik maar moest komen als het huis af was. Dus ik ga er morgen naartoe.' Blair knikt.
In gedachten zie ik mijn ouders samen op de bank zitten, allebei grijs en oud. Het is een rare gedachte, want mijn ouders waren allebei altijd zo energiek. Vooral mijn vader, met zijn sportcarrière...
In gedachten zie ik mijn ouders samen op de bank zitten, allebei grijs en oud. Het is een rare gedachte, want mijn ouders waren allebei altijd zo energiek. Vooral mijn vader, met zijn sportcarrière...
Deel 3
Als ik de volgende morgen de voordeur open doe, zie ik dat de brievenbus die aan het begin van het pad staat, vol zit. De krant steek er uit, maar ook wat andere enveloppen. Ik loop er naar toe en neem alles mee naar binnen. Reclame, reclame... en een rekening. Ik woon hier amper één dag, of ik ben alweer 90 Simdollar armer aan alleen al rekeningen...
Ik sla de krant open en werp een blik op de voorpagina. LAMA'S VS ALPACA'S, staat er in grote, schreeuwerige letters. Het gaat erover dat vanavond de Lama's tegen de Alpaca's spelen. Tss, kunnen ze niks beters verzinnen? denk ik. Om dat nou op de vóórpagina te zetten... ik blader verder en kom op de pagina met vacatures. Wat wil ik eigenlijk voor werk gaan doen? Daar heb ik nog helemaal niet over nagedacht. Het liefste zou ik mijn geld verdienen als schilderes of beeldhouwer, maar daarmee verdien ik waarschijnlijk niet genoeg om nu van te leven. Later, als ik wat meer geld heb verdient en het geld minder hard nodig heb, wordt ik kunstenaar, neem ik mezelf voor. Maar nu eerst een echte carrière. Eens kijken wat voor vacatures er zijn...
Dan zie ik opeens een kop staan, in een klein lettertype, ergens onderaan een pagina, waar het niet zo opvalt. BEGIN DE FAMILIE VAN UW DROMEN, staat er. Het trekt mijn aandacht en ik lees het kleine artikeltje door.
"Betekenen gezelligheid en een hechte familieband alles voor u? Omschrijven de woorden 'druk' en 'vol' precies uw gezin? Stelt u zich soms voor dat u oud en grijs in een stoel zit, met 10 kinderen om u heen? Wilt u het liefst de hele dag het geluid van pratende, spelende, huilende kinderen horen en is het uw grootste hobby om poepluiers te verschonen? Dit is uw kans om er iets voor te krijgen! Begin een familie, en breng 10 generaties op de wereld. Voor elke generatie krijgt u een punt, maar ook voor..." snel lees ik het stuk verder. Er staat iets over punten, en dat je ook punten kon verdienen met familieportretten maken. Maar dat de stamhouder en zijn of haar gezin wel in dezelfde gemeente moet blijven wonen. En dat als de stamhouder trouwt, hij of zij een verassing krijgt van de gemeente. "U kunt zich nu inschrijven bij het gemeentehuis." staand er aan het eind. Dit is precies iets voor mij! Een familie die vele generaties doorgaat, en je krijgt er nog iets voor terug ook! Alleen... waarom zou de gemeente het zo belangrijk vinden om veel inwoners te hebben?
"Betekenen gezelligheid en een hechte familieband alles voor u? Omschrijven de woorden 'druk' en 'vol' precies uw gezin? Stelt u zich soms voor dat u oud en grijs in een stoel zit, met 10 kinderen om u heen? Wilt u het liefst de hele dag het geluid van pratende, spelende, huilende kinderen horen en is het uw grootste hobby om poepluiers te verschonen? Dit is uw kans om er iets voor te krijgen! Begin een familie, en breng 10 generaties op de wereld. Voor elke generatie krijgt u een punt, maar ook voor..." snel lees ik het stuk verder. Er staat iets over punten, en dat je ook punten kon verdienen met familieportretten maken. Maar dat de stamhouder en zijn of haar gezin wel in dezelfde gemeente moet blijven wonen. En dat als de stamhouder trouwt, hij of zij een verassing krijgt van de gemeente. "U kunt zich nu inschrijven bij het gemeentehuis." staand er aan het eind. Dit is precies iets voor mij! Een familie die vele generaties doorgaat, en je krijgt er nog iets voor terug ook! Alleen... waarom zou de gemeente het zo belangrijk vinden om veel inwoners te hebben?
Nadat ik de krant heb weggelegd en heb ontbeten, ga ik naar het Heilige Hart Ziekenhuis, waar ze nog een vacature overhadden als orgaandonor. Het verdient heel weinig, maar het is beter dan niets. En misschien maak ik al heel snel promotie!
De receptioniste laat me binnen en zegt me waar ik moet zijn. Begane grond, gang 6B, daar zit een dokter sollicitatiegesprekken te doen.
Het gesprek verloopt goed, ook al was ik best zenuwachtig. Maar de man heeft goed nieuws voor me: ik ben aangenomen! Morgen kan ik gelijk beginnen met werken.
De receptioniste laat me binnen en zegt me waar ik moet zijn. Begane grond, gang 6B, daar zit een dokter sollicitatiegesprekken te doen.
Het gesprek verloopt goed, ook al was ik best zenuwachtig. Maar de man heeft goed nieuws voor me: ik ben aangenomen! Morgen kan ik gelijk beginnen met werken.
Het gemeentehuis is hier vlakbij, dus ik besluit om ook daar nog even naartoe te gaan, zodat ik me kan inschrijven voor de Legacy Challenge. En vrouw in een kantoortje stelt me een paar vragen, en geeft me nog wat informatie mee. Na ongeveer een kwartiertje sta ik weer buiten.
Tevreden stap ik in een taxi om naar mijn ouders te gaan.
Tevreden stap ik in een taxi om naar mijn ouders te gaan.
Ik loop het pad naar de voordeur op. Ineens zie ik dat mijn oude fietsje er nog staat. Wat grappig.
Maar als ik aanbel komt er geen reactie. Nog een keer druk ik op de bel. Niets. Er is zeker niemand thuis... dan bel ik vanavond mijn ouders wel of ze naar mij toe komen. Dan kunnen ze ook gelijk mijn nieuwe huis zien.
Maar als ik aanbel komt er geen reactie. Nog een keer druk ik op de bel. Niets. Er is zeker niemand thuis... dan bel ik vanavond mijn ouders wel of ze naar mij toe komen. Dan kunnen ze ook gelijk mijn nieuwe huis zien.