Deel 1
Jim heeft zijn zin gekregen. En ik ook, eigenlijk. Acht maanden later ben ik weer zwanger, en eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat ik niet nog een kindje wou. Ik vind het fijn om weer zwanger te zijn, afgezien van de misselijkheid en dikke buik. Maar het idee dat er weer een kindje in me groeit, is nog steeds fascinerend en mooi tegelijk.
Jim is naar zijn werk, en ik zit een boek te lezen met Rose, als er opeens wordt aangebeld. Verbaasd kijk ik op, wie kan dat zijn?
Als ik de deur open doe, staat daar opeens een man met halflang blond haar en een grote grijns op zijn gezicht.
Als ik de deur open doe, staat daar opeens een man met halflang blond haar en een grote grijns op zijn gezicht.
'Hallo,' zegt hij, nog steeds met die grijns. 'Eh, hallo,' zeg ik ook. 'Wie bent u?'
'Ken je me dan niet meer?' zegt de man lachend. 'Nee, sorry, ik ken u niet.' antwoord ik.
'Ik ben het, Jack! Ik ben een oude vriend van Jim. Herinner je me nog?'
'Ken je me dan niet meer?' zegt de man lachend. 'Nee, sorry, ik ken u niet.' antwoord ik.
'Ik ben het, Jack! Ik ben een oude vriend van Jim. Herinner je me nog?'
'Jack Montgomery? Ja, ik weet het weer! Wij zaten samen op school!' zeg ik.
'Klopt. En we hebben ooit gezoend. We hadden bijna verkering, maar toen verhuisde ik naar Twinbrook en hebben we elkaar nooit meer gezien.'
'Nee, dat is waar ook. Ik weet nog dat ik toen flink baalde dat je ging verhuizen.'
'Ja, ik baalde zelf ook.' Jack knikt. 'Maar in Twinbrook werden Jim en ik vrienden. En jij en Jim... wonen nu samen?' vraagt hij, glurend naar mijn al redelijk dikke buik.
'Ja, we zijn zelfs getrouwd. En ik ben nu zwanger van ons tweede kindje.' Ik realiseer me opeens dat we nog steeds buiten staan. 'Maar kom binnen!' nodig ik hem uit. 'Jim zal het leuk vinden dat je er bent.'
'Klopt. En we hebben ooit gezoend. We hadden bijna verkering, maar toen verhuisde ik naar Twinbrook en hebben we elkaar nooit meer gezien.'
'Nee, dat is waar ook. Ik weet nog dat ik toen flink baalde dat je ging verhuizen.'
'Ja, ik baalde zelf ook.' Jack knikt. 'Maar in Twinbrook werden Jim en ik vrienden. En jij en Jim... wonen nu samen?' vraagt hij, glurend naar mijn al redelijk dikke buik.
'Ja, we zijn zelfs getrouwd. En ik ben nu zwanger van ons tweede kindje.' Ik realiseer me opeens dat we nog steeds buiten staan. 'Maar kom binnen!' nodig ik hem uit. 'Jim zal het leuk vinden dat je er bent.'
Ik maak de lunch klaar, en we gaan samen aan tafel zitten en praten en lachen en halen oude herinneringen op.
Even later hangen we op de bank en zappen een beetje langs de verschillende kanalen op tv. We lijken wel een stelletje tieners.
Plotseling gaat Jack staan en trekt me aan mijn hand overeind.
Even later hangen we op de bank en zappen een beetje langs de verschillende kanalen op tv. We lijken wel een stelletje tieners.
Plotseling gaat Jack staan en trekt me aan mijn hand overeind.
Ik laat het gebeuren, maar in plaats van dat hij mijn hand loslaat, houdt hij hem juist steviger vast en pakt mijn andere hand ook in de zijne.
'Eh, Jack, wat doe je?' vraag ik.
'Weetje Julia, ik ben je nooit vergeten. Ook al was ik verhuisd en is het zo lang geleden, ik ben altijd aan je blijven denken. We waren zo jong, maar ik wist dat jij de ware voor mij was. En ik weet dat je dat nog steeds bent.'
'Jack, hou op. Dat kan helemaal niet.' protesteer ik. Maar hij houdt niet op, hij trekt me alleen nog maar dichter naar zich toe.
'Eh, Jack, wat doe je?' vraag ik.
'Weetje Julia, ik ben je nooit vergeten. Ook al was ik verhuisd en is het zo lang geleden, ik ben altijd aan je blijven denken. We waren zo jong, maar ik wist dat jij de ware voor mij was. En ik weet dat je dat nog steeds bent.'
'Jack, hou op. Dat kan helemaal niet.' protesteer ik. Maar hij houdt niet op, hij trekt me alleen nog maar dichter naar zich toe.
Dan voel ik zijn armen om me heen, zijn lippen drukken hard op die van mij. Met al mijn kracht duw ik hem van me af. 'Hou op! Waar ben je mee bezig?!' schreeuw ik.
'Kom op Julia, ik weet dat jij dit ook wilt.' Opnieuw slaat hij zijn armen om mee heen en brengt hij zijn gezicht naar dat van mij, maar dit keer ben ik hem voor en kan ik hem van me af duwen voordat hij me nog eens zoent. 'Nee, ik wil dit niet! Blijf van me af!'
'Kom op Julia, ik weet dat jij dit ook wilt.' Opnieuw slaat hij zijn armen om mee heen en brengt hij zijn gezicht naar dat van mij, maar dit keer ben ik hem voor en kan ik hem van me af duwen voordat hij me nog eens zoent. 'Nee, ik wil dit niet! Blijf van me af!'
'Ik weet dat je mij wilt in plaats van Jim. Je wou dat je met mij getrouwd was en dat je nu met mij een kind kreeg, in plaats van met hem.'
'Ik wil jou niet! Ga weg, mijn huis uit!' Er branden nu tranen in mijn ogen, maar ik veeg ze woest weg.
'Ik wil jou niet! Ga weg, mijn huis uit!' Er branden nu tranen in mijn ogen, maar ik veeg ze woest weg.
'Ik hou van Jim, ik ben met hem getrouwd en ik hou van hém. Jack... O mijn god, ik ben zwánger van hem, Jack! Dat betekent dat wij samen willen zijn, dat we een gezin willen! We hebben Rose!' Hoe langer ik nadenk over wat er zojuist gebeurt is, hoe kwader ik begin te worden.
'Maar Julia...' sputtert Jack nu. 'Maar... kom op, zo veel stelde het nou ook weer niet voor. Het was maar een zóén, oké? Een zoen. Meer niet.'
'Meer niet? Méér niet? Je hebt me net zo ongeveer aangerand! Ik ben getrouwd met je beste vriend en heb een kind van hem. En jij probeert mij van hem af te pakken?'
'Maar Julia...' sputtert Jack nu. 'Maar... kom op, zo veel stelde het nou ook weer niet voor. Het was maar een zóén, oké? Een zoen. Meer niet.'
'Meer niet? Méér niet? Je hebt me net zo ongeveer aangerand! Ik ben getrouwd met je beste vriend en heb een kind van hem. En jij probeert mij van hem af te pakken?'
'Oké, oké, rustig maar. Ik zal niks tegen hem zeggen,' zegt Jack en hij rolt met zijn ogen.
'Nee, want dat doe ik wel. En nu mijn huis uit.' zeg ik, opeens rustig. 'Mijn huis uit, nu.'
Jack loopt weg, en slaat de deur achter zich dicht. Ik hoor Rose huilen. Ze is vast wakker geworden van mijn geschreeuw. Ik loop naar haar toe en wieg haar zachtjes heen en weer. 'Rustig maar, liefje, rustig maar. Alles is goed.'
Deel 2
Auw, mijn rug doet zo'n pijn. Ik rek me uit, buig naar voren en naar achteren en druk mijn handen tegen mijn rug, in de hoop dat de pijn daardoor minder wordt. Maar niks help. Die dikke buik wordt gewoon zo zwaar dat mijn rug het moeilijk krijgt.
Eigenlijk moet ik Jim om een massage vragen, maar op een of andere manier durf ik dat niet, na wat er een paar weken geleden is gebeurd met Jack...
Eigenlijk moet ik Jim om een massage vragen, maar op een of andere manier durf ik dat niet, na wat er een paar weken geleden is gebeurd met Jack...
'Lieverd, wat is er? Heb je last van je rug?' vraagt Jim bezorgd. Blijkbaar heeft hij mijn gesteun en gekreun opgemerkt. Ik knik. 'Zal ik je even masseren?' vraagt hij. Weer knik ik. Ik moet hem vertellen wat er is gebeurd met Jack. Het moet. Nu. Een beter moment komt er niet.
'Weetje Jim... Ik moet je iets vertellen.' Zijn sterke vingers knijpen in mijn schoeders. Het is heerlijk, het verzacht de pijn. 'Drie weken geleden kwam Jack langs. Je weet wel, die vriend van je.'
'Jack? Wat leuk! Maar waarom heb je dat niet verteld?'
'Weetje Jim... Ik moet je iets vertellen.' Zijn sterke vingers knijpen in mijn schoeders. Het is heerlijk, het verzacht de pijn. 'Drie weken geleden kwam Jack langs. Je weet wel, die vriend van je.'
'Jack? Wat leuk! Maar waarom heb je dat niet verteld?'
'Nou... jij was toen naar je werk. En hij kwam opeens langs. We hadden geluncht en gezellig gekletst, maar toen... toen zei hij rare dingen. Dat ik... dat ik de ware voor hem was, en dat ik hém wilde, in plaats van jou. En hij... probeerde me te zoenen. Meerdere keren.' Jim zegt niks, maar zijn vingers doen ineens niks meer. Zijn handen liggen slap op mijn schouders. 'En toen?' zegt hij na een tijdje. 'Toen heb ik hem uitgescholden en hem weggestuurd. En gezegd dat hij nooit meer terug mocht komen. Je vind het toch niet erg, hè?' voeg ik er snel aan toe, als ik me realiseer dat het toch zijn vriend was, en dat ik heb gezegd dat zijn vriend nooit meer terug mocht komen.
'Natuurlijk niet,' gromt Jim. 'Het is waarschijnlijk beter dat hij hier nooit meer komt. Anders was hij misschien niet helemaal heel gebleven.'
'Natuurlijk niet,' gromt Jim. 'Het is waarschijnlijk beter dat hij hier nooit meer komt. Anders was hij misschien niet helemaal heel gebleven.'
'Dus Jim... je bent niet boos op me?'
'Boos op jou? Waarom zou ik boos op jóú zijn? Jij hebt toch niets verkeerd gedaan? Nee, als ik Jack nog eens tegenkom, zou hij willen dat hij hier nooit langs was gegaan...'
'Gelukkig,' zucht ik opgelucht. Op de een of andere manier was ik bang dat hij boos op mij zou worden. Jim pakt me vast en slaat zijn armen heel stevig om me heen. Ik druk mijn lippen op de zijne.
'Boos op jou? Waarom zou ik boos op jóú zijn? Jij hebt toch niets verkeerd gedaan? Nee, als ik Jack nog eens tegenkom, zou hij willen dat hij hier nooit langs was gegaan...'
'Gelukkig,' zucht ik opgelucht. Op de een of andere manier was ik bang dat hij boos op mij zou worden. Jim pakt me vast en slaat zijn armen heel stevig om me heen. Ik druk mijn lippen op de zijne.
Rose komt aan kruipen. Gefascineerd kijkt ze omhoog naar haar papa en mama. Ze weet niet precies wat ze aan het doen zijn, maar ze weet wel dat ze in elk geval niet boos op elkaar zijn.
'En kom nu maar eens hier. Ik wil wel eens weten hoe het met ons kindje gaat.' lacht Jim als we klaar zijn met ons partijtje vrijen. Hij legt zijn handen op mijn buik. 'De kleine schopt!' Ik lach. Het is zo leuk om te zien hoe veel hij al houdt van ons ongeboren kindje.
Zo gaan de weken voorbij. Mijn buik wordt dikker en dikker, en Rose wordt steeds groter. Ze is over niet zo'n heel lange tijd al weer een kind. Dan gaat ze al naar school... wat gaat de tijd toch snel.
Maar voordat het zo ver is, is ze eerst nog mijn kleine meisje, dat nog helemaal afhankelijk van Jim en mij is.
Maar voordat het zo ver is, is ze eerst nog mijn kleine meisje, dat nog helemaal afhankelijk van Jim en mij is.
Natuurlijk moet ze ook leren lopen. Overdag als Jim werkt, probeer ik haar kleine stukjes te laten lopen. En het lukt al steeds beter. Na een tijd heeft ze zelfs helemaal geen hulp meer nodig en waggelt ze door het huis. We moeten alleen wel opletten dat ze niet te dicht bij de zee komt.
Mijn zwangerschap is nu al erg ver gevorderd, ik ben al bijna uitgerekend. Nog maar twee weekjes, en dan is het zover. En dat merk ik goed aan mijn buik; hij is hard en heel erg dik. Wat mij betreft komt de kleine zo snel mogelijk, want die buik zit me erg in de weg. Zelfs het kleinste stukje lopen is vermoeiend.
Deel 3
Die middag sta ik achter ons huis naar de zee te staren. Het is heerlijk rustgevend.
Ik denk na over ons nieuwe kindje. Over twee weken ben ik uitgerekend. Zal het een jongetje worden? Of weer een meisje? Ik leg mijn handen op mijn buik. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb het gevoel dat het dit keer een jongetje is.
Ik denk na over ons nieuwe kindje. Over twee weken ben ik uitgerekend. Zal het een jongetje worden? Of weer een meisje? Ik leg mijn handen op mijn buik. Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb het gevoel dat het dit keer een jongetje is.
'Oeffff-' Een scherpe steek rukt me uit mijn gedachten. Deze pijn ken ik. Het is geen gewoon schopje, maar de bevalling is begonnen! Ik klem mijn vingers om mijn buik. Auw, dit doet pijn. Dit doet echt pijn.
Jim! Waar is hij? Ik heb hem nodig, nu. 'Jim!!' krijs ik, maar ik weet dat het geen zin heeft. Hij is aan het werk, en hij zal me nooit horen gillen.
Jim! Waar is hij? Ik heb hem nodig, nu. 'Jim!!' krijs ik, maar ik weet dat het geen zin heeft. Hij is aan het werk, en hij zal me nooit horen gillen.
Staan is erger dan zitten, dus ik probeer naar het bankje een paar meter verderop te strompelen. Maar het lukt niet. Ik word te erg afgeleid door de hevige scherpe steken in mijn buik. 'Pffff.' Ik adem diep in en uit. 'Oké, rustig blijven nu. Je zult dit alleen moeten doen,' zeg ik in mezelf. 'Jim komt nog niet thuis. Je moet het alleen doen.'
Maar wat ik niet weet, is dat Jim intussen wél thuis is. Hij mocht wat eerder weg van zijn werk.
'Julia! Ben je thuis?' roept hij. Geen antwoord. Ze zal weg boodschappen doen zijn of zo, denkt hij. Hij pakt Rose op en trekt haar een schone luier aan. Daarna zet hij haar weer op de grond en samen gaan ze een boek lezen.
'Julia! Ben je thuis?' roept hij. Geen antwoord. Ze zal weg boodschappen doen zijn of zo, denkt hij. Hij pakt Rose op en trekt haar een schone luier aan. Daarna zet hij haar weer op de grond en samen gaan ze een boek lezen.
Ondertussen sta ik nog buiten te kermen en te puffen. Totdat er een prettige tinteling vanuit mijn buik door mijn hele lichaam trekt. De pijn is weer opgehouden en daar zijn ook de o zo bekende glitters weer.
Even later sta ik met een prachtige dochter in mijn handen. Ik kijk naar haar. Haar grote ronde ogen kijken verbaasd de wereld in. 'Dag, lief kleintje,' zeg ik zachtjes tegen haar. Ze kijkt me aan en knippert met haar ogen.
'Mama buiten,' zegt Rose opeens tegen Jim, terwijl ze zitten te lezen. 'Ma- ma buiten,' herhaalt ze nadrukkelijk. Jim kijkt haar aan. Misschien moet hij maar even gaan kijken waar Julia is.
'Mama buiten,' zegt Rose opeens tegen Jim, terwijl ze zitten te lezen. 'Ma- ma buiten,' herhaalt ze nadrukkelijk. Jim kijkt haar aan. Misschien moet hij maar even gaan kijken waar Julia is.
Ik sta nog steeds met Lisanne in mijn armen als Jim aan komt rennen. 'Julia!' roept hij al meteen als hij me ziet. 'Wat is er aan de hand?' Ik kijk hem aan. 'De baby is er.'
'Wat?!' Zijn gezicht staat bezorgd. 'Is de baby er al? Heb je haar hier gekregen? Hier op het strand?' Ik knik. 'Ja, hier. Maar het ging allemaal goed hoor,' zeg ik er snel achteraan als ik zijn ontzette gezicht zie. 'Vorige keer ging het toch ook prima?'
'Wat?!' Zijn gezicht staat bezorgd. 'Is de baby er al? Heb je haar hier gekregen? Hier op het strand?' Ik knik. 'Ja, hier. Maar het ging allemaal goed hoor,' zeg ik er snel achteraan als ik zijn ontzette gezicht zie. 'Vorige keer ging het toch ook prima?'
Nadat ik Jim heb gerustgesteld dat echt alles prima met me is en het allemaal goed ging, geef ik Lisanne aan hem. 'Kijk nou toch,' zegt hij zacht als ik haar in zijn armen leg. 'Wat een schatje.'