Hoofdstuk 2
'En dit is... tja, je zou het het centrum van Riverview kunnen noemen, denk ik. Ook al is Riverview zo'n klein dorpje dat het niet echt een centrum heeft, vind ik. Maar ach, het heeft wel wat.'
'Ik vind het hier prachtig,' zegt Nicole enthousiast. 'Veel mooier dan Bridgeport. Het is hier zo rustig, en het ruikt hier zo lekker naar gras, en... hmm, ruik ik korenbloemen?'
'Ik vind het hier prachtig,' zegt Nicole enthousiast. 'Veel mooier dan Bridgeport. Het is hier zo rustig, en het ruikt hier zo lekker naar gras, en... hmm, ruik ik korenbloemen?'
Ik had Nicole beloofd om haar Riverview te laten zien als we bij mij ouders langs gingen. Dus dat doe ik nu, en ze is helemaal onder de indruk van de stilte en het groene gras. Geen uitlaatgassen en smog te bekennen hier.
'Deze plek vind ik misschien wel de mooiste van Riverview. Ik heb het ooit ontdekt toen ik nog kind was. Voor zover ik weet kent niemand anders het.' Behalve Lily, vul ik in mijn hoofd aan, maar ik duw de gedachte meteen weer weg.
'Deze plek vind ik misschien wel de mooiste van Riverview. Ik heb het ooit ontdekt toen ik nog kind was. Voor zover ik weet kent niemand anders het.' Behalve Lily, vul ik in mijn hoofd aan, maar ik duw de gedachte meteen weer weg.
'Het is hier overal zo mooi,' verzucht Nicole gelukzalig. 'Ik wou dat ik hier vroeger had gewoond, in plaats van in de stad.' Dan slaakt ze een heel klein gilletje. 'Kijk die vlinder daar! Wat is hij mooi!' Ze houdt haar hand op en de vlinder landt er lichtjes op, nauwelijks voelbaar.
Dat is één van de dingen die ik zo leuk vind aan Nicole. Ze kan om de kleinste dingen zo enthousiast worden.
Dat is één van de dingen die ik zo leuk vind aan Nicole. Ze kan om de kleinste dingen zo enthousiast worden.
Als de vlinder zijn tocht weer vervolgt, neem ik Nicole mee naar de oever van de rivier. Ze slaat haar armen om me heen en zo staan we daar een hele tijd zwijgend in elkaars armen. Het is niet nodig om iets te zeggen, het is goed zo.
Dan beginnen we te zoenen en gaan we weer terug naar de plek tussen de mysterieuze cirkel van keien. Daar bedrijven we de liefde en het wordt donker. Ook als het donker is, zitten we daar maar met onze armen om elkaar heen, tot Nicole iets zegt. 'Ik vind het zo fijn om bij jou te zijn, Jay,' zegt ze. 'Ik ook bij jou,' antwoord ik en we zwijgen weer. 'Het wordt tijd dat we maar eens naar mijn ouders gaan,' zeg ik uiteindelijk en we staan op en lopen hand in hand richting de auto.
Mijn moeder komt binnen op een moment dat we dat even niet verwachten. Beschaamd rukken we ons van elkaar los en schuiven allebei een stukje van elkaar af. Nicole springt op. 'Dag mevrouw Smith! Wat geweldig om u eindelijk eens te ontmoeten,' zegt ze blij en ze geeft mijn moeder een hand.
Ik zie meteen al aan mijn moeders gezicht dat Nicole een goede indruk maakt, ook al kent ze haar nog niet.
'Ook heel fijn om jou te ontmoeten,' zegt mijn moeder glimlachend. 'Jay heeft al veel over je verteld.'
'Echt waar? Want zo lang kennen we elkaar nou ook weer niet, maar ik...' en ze beginnen er op los te kletsen.
'Ook heel fijn om jou te ontmoeten,' zegt mijn moeder glimlachend. 'Jay heeft al veel over je verteld.'
'Echt waar? Want zo lang kennen we elkaar nou ook weer niet, maar ik...' en ze beginnen er op los te kletsen.
Ik luister niet meer naar hun gesprek, het gaat mij iets te veel op vrouwen-tempo, te snel dus. Ik kijk alleen maar van de een naar de ander; mijn moeder die Nicole nu al mag, en Nicole die mijn moeder erg aardig vindt.
'...dus het is erg gezellig als je blijft logeren,' beëindigt mijn moeder het gesprek en Nicole knikt instemmend.
'...dus het is erg gezellig als je blijft logeren,' beëindigt mijn moeder het gesprek en Nicole knikt instemmend.
De volgende morgen slooft mijn moeder zich extra uit in de keuken. Ze staat erop dat Nicole en ik blijven zitten waar we zitten en niet helpen. We kletsen met mijn moeder over van alles en nog wat en even later staat er heerlijk geurend vruchtengebak voor onze neus. Binnen no-time is het alweer weg, verdwenen in onze buiken.
Dan komt mijn vader binnen, hij is weer thuis van zijn werk. 'Zo, dus jij bent Nicole?' vraagt hij. 'Leuk je te ontmoeten,' en hij geeft haar een hand. 'Ja, dat zei uw vrouw ook al. We...' en ze beginnen weer een gesprek waar ik niet naar luister, maar zo te zien kan ook mijn vader het goed vinden met Nicole.
Maar dan wordt het voor mij toch tijd om te gaan. Ik heb iets belangrijks te doen. 'Lief, ik moet nu gaan. Jij red het hier wel, hè?' zeg ik terwijl ik haar handen pak. Nicole knikt. 'Je hebt zo'n aardige familie, ik red me hier zeker wel,' lach ze. 'En met die taart van je moeder al helemaal.'
Ik ben op weg naar de brandweer, om te kijken of er nog een vacature vrij is. Ik heb besloten dat dat is wat ik wil gaan doen, ik wil helpen dit kleine dorp veilig te maken. Waarschijnlijk zal ik er geen topsalaris mee verdienen, maar dat maakt niet uit, want we hebben genoeg geld in de familie.
Ondertussen heeft Nicole ook Cleo ontmoet en ze kletsen elkaar de oren van het hoofd over van alles en nog wat. 'Ik mag jou wel,' zegt Cleo op een gegeven moment. 'Jay heeft een goede keuze gemaakt toen hij jou koos.' Nicole kijkt haar een beetje vragend aan, wat bedoelt ze daar mee? Maar ze laat het er maar bij, want het betekent waarschijnlijk niks.
'En? Hoe ging het vanmiddag?' vraagt Nicole even later als we naar bed gaan. 'Heb je een baan?'
'Nee... het is niet gelukt. Er waren geen vacatures meer vrij.''En nu?' vraagt ze. 'Je wilde het zo graag, dus wat ga je nu doen?'
'Nee... het is niet gelukt. Er waren geen vacatures meer vrij.''En nu?' vraagt ze. 'Je wilde het zo graag, dus wat ga je nu doen?'
'Nou, zie je... er zijn nog wel vacatures voor de brandweer in Sunset Valley. En ik dacht: zo ver is dat nou ook weer niet vanaf hier, en het is toch tijd dat ik op eigen benen ga staan. Dus ik heb besloten... dat ik ga verhuizen. Naar Sunset Valley.' Ik kijk Nicole smekend aan. 'Je vindt het toch niet erg, hè? Sunset Valley ligt nog verder van Bridgeport dan Riverview, dus dat betekent dat we elkaar veel minder zullen zien...'
'Nee, ik vind het niet erg. Want ik heb ook iets besloten... hoe zou je het vinden als ik met je mee zou gaan?'
Daar hoef ik niet over na te denken. Oké, misschien twijfel ik één seconde, want als we gaan samenwonen betekent dat dat ik alle kansen om Lily ooit nog terug te krijgen vergooi. Maar wil ik Lily eigenlijk wel terug? Nee, ik heb Nicole nu.
'Ik zou het geweldig vinden,' zeg ik dus en ik meen het echt. 'En wat dacht je ervan om het nu alvast te 'vieren?' zeg ik terwijl mijn hand langs haar rug naar beneden laat glijden en ze giechelt.
Daar hoef ik niet over na te denken. Oké, misschien twijfel ik één seconde, want als we gaan samenwonen betekent dat dat ik alle kansen om Lily ooit nog terug te krijgen vergooi. Maar wil ik Lily eigenlijk wel terug? Nee, ik heb Nicole nu.
'Ik zou het geweldig vinden,' zeg ik dus en ik meen het echt. 'En wat dacht je ervan om het nu alvast te 'vieren?' zeg ik terwijl mijn hand langs haar rug naar beneden laat glijden en ze giechelt.